Recensie | ‘De dromendieven’ (Raven-serie #2) van Maggie Stiefvater

Recensie van ‘De dromendieven’ (Raven-serie #2) van Maggie Stiefvater. Ontdek de beklemmende schoonheid van Ronan Lynch’ droomwereld in dit langzamere, meer karaktergedreven deel van de geliefde fantasyserie. Hoewel ‘De dromendieven’ opnieuw Stiefvaters kenmerkende poëtische schrijfstijl bevat en de emotionele diepgang van de personages verder uitbouwt, verschuift de focus wel weg van Blue en Gansey. Voor fans zoals ik laat dat een dubbel gevoel achter: betoverd, maar toch verlangend naar meer van die vertrouwde dynamiek binnen de groep. Als je benieuwd bent naar Ronans geheimen en klaar bent om je onder te dompelen in een surrealistische, sfeervolle reis, zal dit boek je zeker meeslepen… al laat het je onderweg misschien soms wat verward achter.

‘De dromendieven’ van Maggie Stiefvater neemt je mee in Ronans dromen en laat je achter met vragen (en een beetje heimwee naar Blue en Gansey)

Synopsis

Ronan Lynch heeft geheimen. Sommige zijn van hemzelf. Sommige bewaart hij voor anderen. Een van zijn geheimen: Ronan kan dingen uit zijn dromen halen. En hij is niet de enige die die dingen wil hebben.

Ronan is een van de ravenjongens – een groep vrienden, praktisch broers, die op zoek zijn naar een dode koning genaamd Glendower, waarvan ze denken dat hij ergens in de heuvels van hun elitaire privéschool Aglionby Academy verborgen is. Tijdens hun zoektocht komen Ronans geheimen aan de oppervlakte, waardoor alles voor altijd zal veranderen.

Recensie

Ik heb een gratis exemplaar ontvangen van uitgeverij Boekerij en Uitgeverij Lannoo in ruil voor mijn eerlijke recensie. Met dank aan Boekerij en Uitgeverij Lannoo voor dit recensie-exemplaar.

Ik moet even beginnen met de editie die ik ontving, want hallo. Hebben jullie deze editie gezien? Wow ik ben echt obsessed. Net zoals het eerste boek, is ook ‘De dromendieven’ een echt plaatje. Ik vind dit boek zo mooi en hij past ook perfect bij het eerste boek. Deze serie is oprecht één van mijn favoriete limited editions. Misschien staat deze wel op nummer 1 eigenlijk. Van de prachtige character art op de kaft tot het bedrukt boekenblok. Mijn complimenten aan de uitgeverij! Oké nu verder naar de recensie zelf.

Toen ik ‘De dromendieven’ van Maggie Stiefvater oppakte, was ik er helemaal klaar voor om opnieuw te duiken in de magische, licht duistere wereld van de ‘Raven-serie’. Na mijn liefde voor Blue Sargent en haar chaotische groep raven boys in ‘De ravenjongens’, kon ik niet wachten om te zien waar hun zoektocht naar Glendower hen nu weer zou brengen. Maar dit tweede deel? Dat verraste me op manieren die ik niet had verwacht — soms positief, soms wat minder.

Dit is zonder twijfel Ronan Lynchs boek. En hoewel ik hem nu fantastisch vind, duurde het even voor ik op dat punt kwam. Ik miste Blue. Echt heel erg. Haar stem gaf het eerste boek zo’n unieke sfeer, en haar kleinere rol hier voelde als een gat. Maar hoe dieper ik in Ronans verhaal dook — zijn dromen, zijn rauwe randen, zijn verdriet — hoe meer ik het begon te begrijpen. Ronan is woest, kwetsbaar, roekeloos, maar er zit zóveel onder dat harde pantser. Tegen het einde had hij me te pakken. Hij raakte me op een manier die ik niet zag aankomen.

Adam daarentegen… uh ja. Ik vond hem heel leuk in ‘De ravenjongens’, maar hier? Ik weet het niet zo goed. Hij frustreerde me. Ik snap dat hij worstelt met van alles, en zijn trots en koppigheid horen bij hem. Maar het maakte het lastig om nog echt met hem mee te voelen. Dat vond ik jammer. Toch heb ik een gevoel dat dit in het derde en vierde boek van deze serie gaat verbeteren (ja, ik heb al spoilers opgevangen🥲).

Noah Czerny, mijn favoriete spookjongen, bleef wel perfect. Iedere keer dat hij opdook, wilde ik hem gewoon knuffelen en hem zeggen dat alles in orde komt. Hij is zo’n stille, maar onmisbare aanwezigheid. Zijn moment met Blue, oh my god. Een mes recht door mijn hart.

En Gansey. Hij was er, maar toch ook niet. Net zoals ik Blue miste, miste ik Gansey’s gebruikelijke rol als het kloppende hart van de groep. Hij is normaal die verbindende kracht, de dromerige koning die iedereen bij elkaar houdt. In dit boek stond hij meer op de achtergrond. En ik? Ik smachtte naar die typische Gansey-momenten: zijn intense zoektocht naar Glendower, zijn lichtelijk overdreven maar oh zo charmante monologen. Hopelijk keert hij in het volgende deel sterker terug, want ik ben nog lang niet klaar met dit personage.

Maggie Stiefvater’s schrijfstijl blijft fenomenaal. Ze schrijft alsof je zelf in een droom ronddwaalt: poëtisch, mysterieus, soms bijna hypnotiserend. Maar eerlijk? Die dromerige sfeer sloeg af en toe een beetje door. Bij sommige stukken, vooral de droomscènes en Ronans krachten, moest ik serieus terugbladeren. “Wacht even, wat gebeurt hier eigenlijk?” Maar die waren zo goed geschreven en het idee erachten zo goed uitgewerkt dat je niets anders dan onder de indruk kunt zijn.

Over verwarring gesproken: De Grijze Man,. Hij dook op en werd opeens erg belangrijk voor het verhaal. Ik dacht eerst echt “Wie is dit en waarom volgen we hem nu zo intens”. Maar tegen het einde had hij me toch te pakken. Hij is zo’n typisch mysterieus, moreel grijs personage dat uiteindelijk een vreemde charme krijgt.

Maar toch sloeg ik het boek dicht met een tevreden gevoel. Niet het “Wow, alles is veranderd!”-gevoel, maar meer een “Oké, ik snap waar we heen gaan. Op naar het volgende deel!”-gevoel. Vooral omdat ik weet dat Blue daar weer meer aandacht krijgt. Want laten we eerlijk zijn: ik heb haar nodig. En Gansey. En antwoorden. Glendower, waar ben je?

Final thoughts?

‘De dromendieven’ krijgt van mij een solide 7/10. Het is langzamer, dromeriger, en niet het meest plotgedreven deel van de ‘Raven-serie’. Maar de karakterontwikkeling, vooral van Ronan, is ijzersterk. Als je net zo gehecht bent aan deze personages als ik, is dit boek absoluut de moeite waard. Nu snel door naar deel drie — met hopelijk meer Blue, meer Gansey, en eindelijk wat Glendower-actie.

Rating

7/10

Details

• Trigger warnings: Geweld, dood, rouw, middelenmisbruik, ouderlijk misbruik, mentale gezondheidsproblemen en soms verontrustende droombeelden.
• Representatie: Queer personages, mentale gezondheidsthema’s (vooral rondom trauma en depressie), en personages uit gezinnen met een laag inkomen.
• Genre: Paranormal (young adult)
• Aantal pagina’s: 415
• Publicatiedatum: 18 februari 2025
• Uitgever: Boekerij
• Over de auteur: Maggie Stiefvater woont in een uithoek van Virginia met haar man, twee kleine kinderen, twee neurotische honden, een paranoïde kat en haar auto die ze Loki noemt. Ze is een gepassioneerde lezer, speelt verschillende instrumenten (waaronder harp en piano) en ze is (zo zegt ze zelf) een zéér leuke gesprekspartner op een cocktailparty. Na een aantal mislukte baantjes heeft ze zich volledig op het schrijven gestort.

Liefs,