Recensie van De prins van toorn (Koninkrijk der Zonden #1) van Kerri Maniscalco.
“We deden ons amulet
– De prins van toorn
nooit af, zelfs niet tijdens het baden. Mijn zus overtrad elke regel,
behalve die. Vooral niet na wat er was gebeurd toen we acht waren…
Ik deed even mijn ogen dicht en probeerde de herinnering te verdringen.”
Kerri Maniscalco
De prins van toorn is een boek met een interessante verhaallijnen, spannende sfeer en beminnelijke personages
Synopsis
Emilia en haar tweelingzus Vittoria zijn streghe – heksen die in het geheim tussen de mensen leven. Op een avond komt Vittoria niet voor haar dienst in het Siciliaanse restaurant van haar ouders opdagen en besluit Emilia op onderzoek uit te gaan. Het spoor brengt haar naar het plaatselijke klooster, waar ze haar zus dood aantreft, onvoorstelbaar toegetakeld. Verzwolgen door woede en verdriet besluit Emilia de moordenaar van haar zus te vinden en wraak te nemen. Zelfs als dat betekent dat ze de duisterste magie moet gebruiken, die volgens haar familie verboden is.
Dan ontmoet ze Toorn, een van de zeven Prinsen van Zonden uit de hel. Jarenlang heeft Emilia’s grootmoeder haar via sprookjes gewaarschuwd voor deze machtige heersers uit de onderwereld. Maar Toorn beweert dat hij aan Emilia’s kant staat. Ook hij is namelijk op zoek naar de moordenaar die verantwoordelijk is voor zowel de moord op Vittoria als de dood van twee andere vrouwen in Italië. Emilia besluit zijn hulp te accepteren… Voor nu, want als het op de Prinsen van Zonden aankomt, is niets wat het lijkt.
Recensie
Dit is een reread voor mij, maar toch voelde het niet zo aan. Ik las dit boek eerder al in het Engels en je zou denken dat het boek nog eens in het Nederlands lezen exact hetzelfde aanvoelt. Niet dus. Deze personages liggen me zo nauw aan het hart dat ik dit boek kan blijven herlezen zonder het beu te worden.
Het feit dat ik nu de vertaling heb gelezen, zorgt ervoor dat ik het boek op een nieuwe manier ontdek en de personages op een andere manier leer kennen.
Deze recensie is een tikkeltje anders omdat ik nu weet hoe de serie eindigt en ik dingen en gebeurtenissen nu op een andere manier interpreteer. Ik probeer het verhaal te bekijken alsof het de eerste keer is dat ik het heb gelezen.
Het tempo in De prins van Toorn zit goed. Het begin verliep iets trager dan ik me kon herinneren. Maar eens alles op gang kwam, was er geen stoppen meer aan. Ik kon dit boek niet wegleggen. En als ik het wel weglegde, bleef ik denken aan wanneer ik het terug zou oppakken. Het einde was zo snel voorbij. Hier had ik liever gehad dat Maniscalco wat meer haar tijd had genomen. Alle belangrijke dingen en onthullingen gebeurden in de laatste 20 pagina’s van het boek. Dit voelde erg gehaast en ik had geen tijd om te verwerken wat er zojuist gebeurde.
Nonna wierp mijn moeder een blik toe die mindere zielen op hun
knieën zou hebben gebracht. ‘Jij weet net zo goed als ik dat het een
teken is dat de Malvagi zijn gearriveerd, Nicoletta. Ze zijn gekomen
om te innen. Je hebt over de lijken horen vertellen. De timing past
bij wat er is voorspeld. Is dat ook toeval?’
Deze personages! Ik blijf Emilia en Toorn een geweldig duo vinden, ze zijn erg leuk om te volgen. Toorn is een interessant personage. Als je De prins van Toorn voor de eerste keer leest, vind je hem vast erg mysterieus. Alle personages waren goed geschreven en hadden diepgang.
Wel heb ik nog steeds het gevoel dat Emilia niet de tijd had om volledig te rouwen. Ze was vooral gericht op de zoektocht naar de moordenaar van haar zus. Ik snap dat dat haar manier is om haar zus te rouwen, door wraak te nemen, maar ik had graag meer kwetsbare momenten gezien. Er waren enkele momenten waarop Emilia het moeilijk had, maar ik had het gevoel dat Maniscalco daar vrij snel overheen ging. Ik wilde haar echt voelen, maar dat gebeurde niet.
Waar ik enorm veel moeite mee had, was het feit dat de naam Wrath vertaald is naar Toorn. Dit voelt heel raar aan. Ik dacht dat we dit niet meer deden tegenwoordig, namen vertalen. Ik zie hoe het in deze serie misschien wel nodig was, maar dit was erg moeilijk om gewend te komen.
Ik hield ook van Nonna Maria, de grootmoeder. Ze is erg bijgelovig en ik kijk uit naar de rol die ze zal spelen in het tweede boek. Zelf ben ik ook Italiaans en herken ik het gedrag wel een beetje. Ik heb het gevoel dat Nonna veel van Emilia en Vittoria verwachtte zonder helemaal eerlijk tegen hen te zijn en hen in het ongewisse te laten.
De sfeer in De prins van Toorn was veruit mijn favoriete element. De wereldopbouw zat supergoed. Ik kon me alles voorstellen. Maniscalco gaat niet ver in detail, maar geeft genoeg informatie zodat ik me de scènes kon voorstellen. Ik heb ook erg genoten van de magie. Ik wilde meer van de magie! Ik kijk uit naar hoe Emilia in het volgende deel haar ware potentieel als heks ontdekt.
Ik kijk uit naar wat de vertaling van Kingdom of the Cursed – De prins van Trots zal geven.
Zou ik het aanraden?
Ja, dit is een van mijn comfortseries. Ik kan deze regelmatig herlezen zonder het verhaal en de personages beu te worden.
Rating
8/10
Details
Trigger warnings
Alcohol, bloed, dood van een geliefde, gokken, gore, verlies, mentale manipulatie (via magie), verminking, niet-vrijwillige aanraking, zelfverminking, geweld
Representatie in dit boek
/
Genre
Fantasy, romance (young adult)
Aantal bladzijden
384
Publicatiedatum
24 januari 2023
Uitgever
Boekerij
Over de auteur
Kerri Maniscalco combineert haar liefde voor duistere verhalen en haar Italiaans-Amerikaanse tradities in haar boeken. Ze stond op nummer 1 in de New York Times- en USA Today-bestsellerlijst met haar Stalking Jack the Ripper-serie en De prins van toorn.
heavenlybookish 